Το εικοσιτετράωρο μιας γυναίκας

Αφημένο με τρόπο συνήθη και περίτεχνο κατ' εμέ πάνω στο γυάλινο τράπεζι του σαλονιού. Μια γρήγορη ματιά και αμέσως το αίσθημα του εξαναγκασμού.Απόρησα και η ίδια γιατί είχα τέτοια άρνηση με εκείνο το βιβλίο.Κλασική λογοτεχνία.Το εικοσοτετράωρο μιας γυναίκας.Κλασικός!Με γρατζούνισε με ήχο παράφρονα.Σαν να θέλω να το απορρίψω εξ' αρχής και μάλιστα με μια φανερή πλέον ευχαρίστηση.Απελευθέρωση από το κλασικό.Αισθήματα πρωτόγονα και βίαια.Οι άκρες των δαχτύλων μου λύγισαν σαν νύχια όρνιου.Μια περιστροφική κίνηση των ώμων και μια ενοχοποιητική ανάσα.Ένστικτα αιώνων που δεν παραγράφονται.Μάτια που σμίγουν απειλητικά, βλέμμα σταθερό και προκλητικό, πόδια σε εγρήγορση, δάχτυλα που πάλλονται ελαφρώς.Μια απότομη κίνηση, ένα απειλητικό σήκωμα στον αέρα.Αν ήταν ζώσα μορφή θα σχηματίζονταν ο τρόμος σε όλες τις πτυχές του κορμιού και τα ανισόπεδα εδάφη του προσώπου.
Περιεργάζομαι τη λεία μου με μια προσπάθεια ντροπιασμένου συμβιβασμού.Σελίδα δεύτερη, φωτογραφία του συγγραφέως.Παρατηρώ δυο γυναικεία αινιγματικά μάτια και κάποια κρυμμένη ικανοποίηση.Το δεξί αποπνέει κάτι στοργικό και μόνιμο.Αντιθέτως, στο αριστερό κρύβεται ένα μυστικό κάποιας πνιγμένης ψυχής.Στέφαν Τσβάι-χ(τσβάι στην γερμανική είναι το δυο).Το όνομα του δύο-χ, σύμφωνα με την μετάφραση, ίσως να υπονοέι την δι-χασμένη προσωπικότητα του.
Αρκεί,λοίπον, αυτή η μυστηριώδης ανακάλυψη και διάβασα την πρώτη του σελίδα!